iyi günler yusuf bey.kimse durduk yerde şizofreni olmuyormuş.birçok koşulun üst üste gelmesi gerekiyormuş.bu hastalık bende 8-9 yaşlarımda başlamıştı.sorunumun anababam ve kardeşlerimle olduğunu biliyordum.ama sorunumun ne olduğunu bilmiyordum.anababamdan ve kardeşlerimden sonrada kocamdan kendimi koruyamayacağım hissiyle hasta oldum.onlardan o derece korkuyordum ki her türlü hakkımı gasp ettiriyordum.kendimi bir mal gibi onları da sahibim gibi görüyordum.aynı şeyleri çocuklarıma da yapmaya başlayınca sinir krizleri geçirmeye başladım.sonra da hepsine karşı savaş açtım.merhametsiz ve seviyesi düşük insanlar.sürekli belden aşağı dövüşürler.her konuyu belden aşağı yorumlarlar.konu dindarlığa dayanıyor.benim örtünüp iyi bir müslüman olmak istediğimi biliyorlar.bana suni krizler yaşatarak din ve vicdan özgürlüğümü elimden almaya uğraşıyorlar.dördünün de ortak noktası müslümanlardan nefret ediyor olmaları.ben bu kişilerin bana hangi gerekçelerle sataşmalarda bulunduğunu ve beni taciz ederek delirmeme sebep olduklarını kanıtlarsam maddi ve manevi tazminat davası açabilir miyim?açabilir miyim? açarsam kazanma şansım olur mu?

Merhabalar.

Alıntı Yapbu hastalık bende 8-9 yaşlarımda başlamıştı.

Geçirdiğiniz hastalıkta, psikolojik sorunlar yaşamanızda ailenizin doğrudan rolü olmuşsa ve bu durumu bir şekilde belgeleme imkanına sahipseniz, (mesela küçük yaşlardan itibaren hastanelere gitmiş olmalısınız; bu muayenelerde teşhis edilen rahatsızlık, rahatsızlığın evreleri ve bilimsel sebepleri, kullandığınız ilaçlar, şu anki durumunuzu geçmişe bakarak yorumlayan doktor raporları, şahit beyanları, vs.) dava açma yoluna gidebilirsiniz. Ancak böyle bir dava ispat anlamında kolay olmayacaktır; yaşayacağınız zorlukları ve davayı kaybetme ihtimalini de peşinen kabul ederek bu yola girmelisiniz.

Alıntı Yapkonu dindarlığa dayanıyor.benim örtünüp iyi bir müslüman olmak istediğimi biliyorlar.bana suni krizler yaşatarak din ve vicdan özgürlüğümü elimden almaya uğraşıyorlar.dördünün de ortak noktası müslümanlardan nefret ediyor olmaları.

Allah yardımcınız olsun. Yaşadıklarınız kelimelerle tarif edilemez seviyededir, tahmin edebiliyorum; ancak yine de bu acıları yaşamanıza sebep olan aileniz başta olmak üzere kimseden nefret etmemeye çalışın. Şuna inanın; affetmek, bağışlamak, en başta kişinin kendisine yarar sağlayan ve yaşama gücü veren büyülü bir tılsım gibidir. Ve yaşadığınız tüm bu acılar, güzel bir geleceğin, muştulu yarınların habercisidir inşallah. Her gecenin bir sabahı, her sıkıntının bir ferahı vardır. Gecenin en karanlık dönemi, sabaha en yakın olduğu zamandır. İmtihan dünyasında yaşıyoruz neticede, sizin de imtihanınız buymuş demek ki; olaya böyle yaklaşmak gerekir diye düşünüyorum. Üst perdeden konuşmaktan nefret ederim, yazdıklarımı okurken böyle hissettiyseniz de şimdiden özür dilerim; elbette size nasihat edecek durumda da değilim... Sevdiğim bir Kızılderili atasözünde de belirtildiği gibi, birisinin hakkında hüküm vermeden önce, gökte iki ay eskiyene dek O'nun makosenlerinde yürümek gerekir... Kimbilir ne zor şeyler yaşadınız. Allah sizin de bizim de yardımcımız olsun...